KEREM VE AMELİYAT

Benim minik kuzum Kerem’im 58 günlükken ameliyat oldu..

Herşey annemin 54 günlükken bir Salı günü bana kasığındaki şişliği göstermesi ile başladı. Oysa ben onu Kerem’in boğumlarından sanmıştım. Hani bebeklerin bacaklarında olan o güzel mükemmel boğumlarından...

İlk önce konduramadım.

Gün içinde durmadan açıp açıp baktım ne olaki bu diye ?

Sonra akşama doğru içim içime sığmayınca doktorundan randevu alıp ertesi gün gittim.

Çarşamba günü doktor kontrolünde fıtık olduğu ortaya çıktı. Ameliyat ile alınması gerek dediler !!

Nasıl yani dedim kendi kendime..Daha el kadar Kerem’imi kesecekmisiniz ?

Doktor geç kalmadan alalım ama son karar sizin gidin düşünün gelin dedi.

Internette araştırdım , tanıdıklarımı aradım ...Amacım birinin bana gerek yok bekle zaten zamanla geçer demesiydi ama demediler...

Bizde ameliyat olmasına karar verdik.

Cumartesi sabaha randevu verdiler bize . Doktor gelmeden 8 saat öncesinde yemek vermeyi kes dedi !!!

Aman Allahım durmadan meme ile beslemeye çalıştığım miniğime nasıl olur da 8 saat meme vermeden durabilirdim.Ya ağlarsa ne yapardım ?

Cumayı cumartesiye bağlayan gece neredeyse hiç uyumadım .

Ruh gibiydim!!!

Durmadan dua ediyordum .

Rabbimin çocuğumu bana sağ salim geri vermesi için , sabaha kadar hiç uyanmadan uyuması için , ameliyat sonrası hiç bir şey hissetmemesi için , daha kötüsünü vermemesi için ...

Kısacası aklınıza gelebilecek herşey için..

Doğrusunu söylemek gerekirse ben son 5 saate kadar yine de meme verdim hatta mama bile verdim tok tutması için Kerem’i .

Hastaneye geldik , odamıza yerleştik.

Sonra hemşire geldi Kerem’i almak için.

Veremedim. Israr ettim ve ameliyat kapısına kadar ben kucağımda götürdüm oğlumu. Kimseye güvenmedim o an.

Sonra açılan kapıdaki görevliye teslim ettim gözlerimden süzülen yaşlarla...Sadece gözlerine baktım derin derin onun hiçbir şey çıkmadı ağzımdan. O da onladı merak etmeyin dedi ve kapı kapandı.

İşte o an koyuverdim kendimi ve kocama sarıldım .

Şimdi yazarken her anını tekrar tekrar yaşıyorum..

Rabbim kimseyi çocuğu ile sınamasın . Ne kadar kolay bir ameliyat olsa da anne yüreği dayanmıyor !!

Bizim gibi bebeklerini ameliyata getiren başka bir aile daha vardı.

O anneye baktım bir ara.

Gözleri kıpkırmızı , durmadan akan yaşları ile çökmüştü sandalyeye küçücük kalmıştı.

Gidip sarılmak , seni anlıyorum demek geldi içimden.

1 saat sürer denilen ameliyat 1,5 saat sürdü.

Her dakikasını saydım. Hani ameliyathanelerin yanlarında kocaman bir saat asarlarya işte orada . Gözlerimle takip ettim...

Sonra çıktı kuzum kocaman bir yatakta gözükmüyordu bile...

Hemen üzerine atlayıp kucaklamak, koklamak istedim ama elinde serum , ıvır zıvırlar varken sadece yanına yaklaştım ve beraber odamıza çıktık.

Doktorumuz iyi bir ameliyat olduğunu akşama kadar takipte kalacağını sorun olmazsa akşama çıkabileceğimizi söyledi.

Gerçekten de öyle oldu .

Kuzumu akşam kucağıma sardım , kokusunu içime çektim ve evimize götürdüm.

İyileşmesi de çok çabuk oldu şimdi ise hiçbir şeyi kalmadı .