Çocuklar büyüdükçe problemler de büyürmüş ne kadar da doğru bir söz. En azından bizim ailemizde durum bu.
Küçükken ne kadar şirindi . Küçük toparlak suratlı , sevimli , gülücükler dağıtan bir bebeğim vardı ve onunla ilgili herşey çok güzeldi. Problemlerimiz uykusuzluk , gaz ve yemek gibi şimdi basit gelen ama o zaman çok büyük konulardı.
Şimdi neredeyse 5 yaşına girecek ama problemleri onun yaşından daha hızlı büyüdü.
Özellikle sanki tüm problemleri benimle daha da büyüyor gibi. Babası için benim üzerinde durdurğum konular geçici , gereksiz yere büyütüyorum. Kısacası sorun yok ama ben sorun yaratıyorum. Zaten Elif te babasıyla daha mutlu. Sadece onunla oyun oynuyor , gezmeye gidiyor... Babası eve geç gelince benimle değil oynamak konuşmuyor bile ve hep erkenden yatıyor. Yani benimle zaman geçireceğine uyumak daha kolayına geliyor.
* eve ben gelince asla hoşgeldin demek , sarılmak yok . Gerçi kimseye bunları yapmıyor ama babası gelince durum farklı
* küçükken benimle yaptığı ve benimde çok sevdiğim kitap okumak aktivitemiz bu yıl başından beri yok. Kitap okuyalım mı dediğim anda kaçıyor veya kısaca istemiyorum diyor. Etrafta yaşıtı çocukların anneleri ile konuşuyorum tüm çocuklar kendilerine kitap okunmasından çok memnunlar.
* nerede nasıl davranması gerektiğini bir türlü öğretemedim. diyelim ki komşumuz bizim yanımızda ay ne şeker çocuk deyip başını okşamak istesin hemen suratını buruşturup bağırmaya başlıyor. Tamam biliyorum herkese gülmek kendini sevdirmek zorunda değil ve bu konuda onu destekliyorum ama bu şekilde davranmak da doğru değil sanki dağ kaçkını adamlar gibi . Ortası öğretilemez mi bunun ?
* asla sportif bir aktivite yapmak istemiyor. artık yüzme , atletizm yapması hayalini kurmuyorum ama sitede arkadaşları ile kaykaya veya bisiklete bile binmiyor. Üstelik her ikisinden de aldık ona ki alternatifi olsun . ama o onları kullanmıyor bile arkadaşları kullanırken de onları izleyip sonra yanlarına gelmelerini bekliyor.
* bıraksan tüm gün televizyon izleyecek. Nasıl engeleyeceğimizi bulamadım . Onu meşgul edecek aktivite ayarlamaya çalışıyorum ama onun yerine televizyonu tercih ediyor ve ben tüm gün işte olunca kontrolü kaybediyorum.
Çok karışık oldu dimi ?
napiim o kadar doldum ki aklıma gelenleri hiç süzmeden yazıyorum.
ya da çok mu basit ?
ama yaşarken tüm bunlar insanı deli ediyor ve yaşarken gerçekten çok komplike..
ya da anlaşılmaz ve eksik anlatımlı ?
belki de haklısınız ama inanın kapana kısılmış hissediyorum. Sanki tüm olumsuzluklar kızımda toplanmış gibi .Ve ben nasıl düzelteceğimi/düzeleceğimi bilemiyorum.
Allahım oralarda bir yerlerde çözüm var mı ? Ben mi göremiyorum ?
Ne düşünüyorum biliyormusunuz ? Herkesin süper çocukları var, mutlu , sağlıklı , iyi yetiştirilmiş . Etraf onlarla dolu .
ama ben tek başımayım . Bu resmin dışında yani...
*
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder